Η Ελένη Πριοβόλου μιλάει για τον Γιάννη Καλπούζο.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "6 ΜΕΡΕΣ" 22-3-2013

         Η Ελένη Πριοβόλου μιλάει για τον Γιάννη Καλπούζο.
           «Έχει  δρόμο που ορίζεις την πατημασιά σου και δρόμο όπου σου την ορίζουν άλλοι. Στοχάσου και διάλεξε σε ποιον θέλεις να πατάς».

«Όπου πατώ είναι δικός μου δρόμος!» Αποκρίθηκε.

Ουρανόπετρα. Ένα ακόμα βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου. Το μυθιστόρημα ενός ολόκληρου κόσμου, ενός μέρους της Κυπριακής και Ελληνικής ιστορίας, ενός αληθινού κοχλασμού, που κρύβει όλες τις δυνάμεις του καλού και του κακού και όλα τα στοιχεία της φθοράς και της αφθαρσίας. Ένα έπος αλλά μια ελεγεία της ανθρώπινης περιπέτειας και των ανθρωπίνων παθών και παθημάτων.

          Μέσα στον κοχλασμό των ιστορικών γεγονότων θα αναστηθεί ο Αδάμος, βασικός ήρωας της μυθιστορίας. Γύρω από τη ζωή του και τους δρόμους του, θα αναπτυχθεί η


ιστορία δώδεκα γενεών  με τον πλέον σαγηνευτικό τρόπο.

          Ο Γιάννης Καλπούζος δίνει και αυτή τη φορά έναν κολοσσιαίο κοινωνικό και ιστορικό πίνακα χωρίς να εγκαταλείψει στιγμή τους ήρωές του με τα πάθη και τα παθήματά τους. Άμοιρους των γεγονότων, αλλά υποκείμενους στα γεγονότα.  Τους αναπτύσσει  πάνω στον αραχνοΰφαντο ιστό μιας άρτιας τεχνικής, με το γλωσσικό εργαλείο να πάλλει διαρκώς σε όλο το έργο.

          Δε γράφει ούτε μια λέξη ή φράση αν δεν έχει να πει κάτι σημαντικό ή αν δε βάλει το φυτίλι ενός καλά κρυμμένου μυστικού το οποίο κρατάει σε διαρκή εγρήγορση  το μυαλό και τις δυνάμεις του αναγνώστη.

          Ο συγγραφέας με συλλογισμούς καθαρούς και αλλεπάλληλους καταλήγει στην δική του αντίληψη ακόμα και μέσα από φαινομενικές παραδοξότητες. Η παρατηρητικότητά του αιφνιδιάζει, ο δε προσωπικός του στοχασμός μεταφέρεται επιδέξια στη σκέψη των ηρώων.

          Ο Γιάννης Καλπούζος ξέρει να περιγράφει. Πιστά μεν αλλά και με ποιητική διαύγεια, ζωγραφίζει τοπία, μάχες, φυσικά φαινόμενα. Τη νύκτια ερημιά ενός δρόμου, την παραζάλη ενός χορευτικού κέντρου, την ατμόσφαιρα ενός καφενέ η μιας χοροεσπερίδας, τις αγορές, τους κήπους, τις εξοχές.  

          Όλες αυτές οι αρετές δυναμωμένες από μια προσωπική έκφραση διατηρεί τον τόνο της από την αρχή ως το τέλος του μυθιστορήματος. Ο Καλπούζος δημιουργεί ύφος. Αποφεύγει συστηματικά τη φράση ή τη λέξη μεγάλης κατάχρησης και γνωρίζει καλά το ρόλο μιας λέξης στη φράση, ακόμα και τις αποχρώσεις που δύναται να λάβει η ίδια λέξη σε διαφορετική φράση.

          Ο Καλπούζος αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι διαθέτει φαντασία και ξέρει να αφηγείται. Χαράζει βαθειά την κοίτη και ελέγχει τους χείμαρρους της έμπνευσής του, ώστε να μην συναντάς πουθενά την αμηχανία ή τον πλεονασμό.

          Η πεζογραφία, όσο και αν απομακρύνθηκε στις μέρες μας από τον τύπο των κλασσικών μυθιστορημάτων, έχει ανάγκη από έναν μύθο και την ανάπτυξή του. Το πρώτο το δίνει η φαντασία και τον άλλο η αφηγηματική δεινότητα. Με τούτα τα όπλα ο Γιάννης Καλπούζος κερδίζει για μια ακόμα φορά τον απαιτητικό αναγνώστη σε μια μυθιστορία πού θα παραμείνει κλασσική.